Okolice medycyny - Blog Medycyna i okolice

Myśliwi potrzebują ochrony! Państwo może łatwo ją zapewnić.

Proponuję spojrzeć na myśliwych troszkę inaczej, niż wynika to z większości publikacji na ich temat. A konkretnie: z perspektywy medycznej. Zazwyczaj czytam o potrzebie ochrony zwierząt. Tymczasem to myśliwych trzeba otoczyć staranną opieką – z co najmniej dwóch powodów. Zaś państwo polskie powinno dołożyć wszelkich starań, żeby tą opiekę zapewnić.

Powód pierwszy zilustrujmy eksperymentem myślowym: ktoś Wam, Czcigodni Państwo, komunikuje, że lubi zabijać dla przyjemności – bez żadnych innych powodów. Szczyci się tym i zamieszcza fotografie swoich ofiar w mediach społecznościowych. Niemała część z Was pomyśli: obrzydliwy zwyrol. Teraz zmieńmy scenariusz: to samo mówi Wam osoba, którą znacie i – na przykład ze względu na wysokie umiejętności zawodowe – szanujecie. Myślę, że Wasza reakcja może być tu inna: dobry fachowiec, ale ma jakiś problem, który rozładowuje w ten paskudny sposób.

No właśnie. Myśliwi zabijają dla przyjemności. Szczycą się tym. Dorabiają różne ideologie. Reakcja na ich upodobania jest wspólna dla wielu ludzi: zabronić tym chorym sadystom polowania i niech idą do diabła.

Tymczasem wydaje się, że kluczem do rozwiązania problemu jest chandlerowskie pytanie: przed czym uciekasz? Bo odczuwanie przyjemności z zabijania, które nie służy żadnemu innemu, powszechnie akceptowanemu celowi, może świadczyć o patologicznej osobowości. Wobec tego logiczna, a nawet niezbędna, jest próba bliższego ustalenia pierwotnego czynnika, który uruchomił kaskadę patologicznych zmian. Istotą rzeczy nie jest zatem przyjemność z zabijania, lecz to, co ma ona skompensować. Oczywiście, są to kwestie indywidualne, do rozstrzygnięcia w specjalistycznym gabinecie.

O konieczności fachowej opieki nad myśliwymi powinno dodatkowo przekonać nas ich podejście do polowań. Typowy mechanizm wyparcia. Z jednej strony fotki w mediach społecznościowych i buńczuczność w komentarzach – głównie anonimowych, ale nie tylko. Warto wczytać się, na przykład, w komentarze myśliwych do opisu morderstwa jelenia Bartka, który był miejską maskotką Szklarskiej Poręby. Zero wątpliwości.

Argumentami często podnoszonymi przez myśliwych jest rzekome działanie przez nich na rzecz przyrody, a także – kultywowanie tradycji. W obydwu przypadkach jest to objaw aroganckiego nieuctwa (chociaż w pierwszym – bywają nieliczne wyjątki). Rozumiem, że nie wszyscy mają realną wiedzę w dziedzinach przyrodniczych, ale do oceny bredzenia o tradycji wystarczy trochę wyobraźni. Tak, łowiectwo miało kiedyś znaczenie – nie tylko aprowizacyjne, ale jako rodzaj przygotowania militarnego. Trzeba było dobrze jeździć konno, strzelać z różnej broni, której celność była nieporównywalna do dzisiejszej, nawigować bez GPS. I tak dalej. Gdyby wszyscy myśliwi wyrzekli się (całkowicie, nie tylko na czas polowań) praw jazdy, elektronicznych środków łączności, wyrafinowanej broni, noktowizorów, zrezygnowali z bycia znieczulanymi podczas interwencji medycznych, zapomnieli o antybiotykach i wszystkich innych lekach oprócz ziół – wtedy można by było uznać ich za poważnych kapłanów tradycji… Oczywiście można kultywować tradycję, ale w formie dostosowanej do dzisiejszych realiów. Z zachowaniem umowności, niekiedy daleko idącej. Ochotnicza służba na wielkich żaglowcach podczas wakacji, różne foto-safari, historyczne grupy rekonstrukcyjne, zespoły muzyki dawnej albo dawnych tańców… Nigdzie tam nie ma krwawej dosłowności myśliwych.

Jest jeszcze jeden, głęboko dramatyczny aspekt sprawy: dzieci na polowaniach. Jestem bardzo ciekaw wyników badań (jeżeli takie istnieją) oceniających ich psychikę – w perspektywie krótkoterminowej i wieloletniej. Oczywiście, w odniesieniu do porównywalnej populacji, która nie zaznała takiego doświadczenia. Szczególnie interesujące byłyby dla mnie trzy parametry: poziom lęku, poziom agresji i empatia. A także skłonność do przemocy wobec otoczenia ludzkiego i wobec zwierząt. W podcaście, do którego ten tekst jest wprowadzeniem, poproszę o odpowiedź na te wątpliwości Panią Psycholog.

Drugi powód koniecznej opieki nad myśliwymi może być nazwany medycznie “Zespołem dzika”. Od jakiegoś wszystkie postrzały ludzi, psów, zwierząt chronionych, etc., sprawcy usprawiedliwiają w jeden sposób: pomyliłem z dzikiem. Rzadziej – z lisem (na przykład, niedawno: wilka Lego). Jeżeli pomylił kogoś lub coś z dzikiem, to istnieją dwa podstawowe wytłumaczenia: albo nie widział, albo nie myślał. Jeżeli nie widział, to znaczy, że cierpi na poważne upośledzenie wzroku. Do czasu uzyskania korekty widzenia (okulistyka może wiele) powinien stracić pozwolenie na broń. Jeżeli nie myślał, to znaczy, że podjął decyzję o strzale, nie będąc pewien do czego strzela. Czyli problemem jest sprawność decyzyjna, a mówiąc wprost – jakość myślenia. Na to zazwyczaj skutecznej terapii nie ma, więc zakaz posiadania broni palnej powinien być natychmiastowy i dożywotni.

Za istnieniem poważnych problemów mentalnych u myśliwych przemawia dobitnie ich własne postępowanie. Najbardziej widoczne są trzy elementy.

Chęć utrzymania anonimowości: pokazywane są trupy zwierząt, ale twarze myśliwych – już nie zawsze, a nazwiska – wyjątkowo rzadko. Również listy członków kół łowieckich nie są publicznie dostępne. Czyżby myśliwi podejrzewali, że nie wszyscy ich kochają równie mocno, jak oni siebie samych?

Polski Związek Łowiecki – jest organizacją całkowicie niezależną od państwa i pozostającą poza jego kontrolą. Chroni swoich członków tworząc w istocie zamknięty krąg ludzi zapewniających sobie nawzajem bezkarność. Czy tylko mi kojarzy się to z przestępczością zorganizowaną? I czy niepojętą nietykalność PZŁ można wytłumaczyć nieskrywaną sympatią ze strony członków poprzednio i obecnie rządzących koalicji? A tak przy okazji – warto pamiętać, że poczucie bezkarności jest wzmacniaczem takich patologii osobowości, o jakich wspominałem powyżej.

Bardzo znaczący w tym kontekście jest brak zgody myśliwych na badania lekarskie postulowane przez obecne władze. Zapewne wiedzą doskonale, że większość z nich tych testów nie przejdzie pomyślnie.

Jak widać, są mocne powody, żeby myśliwych otoczyć troskliwą opieką medyczną. Dla bezpieczeństwa ich własnego, innych ludzi, oraz zwierząt. I pomimo oczywistego faktu, że sami myśliwi tej ochrony nie chcą.

Ochrona myśliwych powinna opierać się na prostych zasadach:

Każdy myśliwy powinien/powinna być corocznie poddawany/poddawana badaniom psychiatrycznym u losowo (ważne!) wskazanych zespołów psychiatrów. Badania powinny być odpłatne. Do czasu uzyskania pozytywnej opinii, myśliwy powinien mieć czasowo cofnięte zezwolenie na broń. Wynika to z faktu, że psychiatrów jest zbyt mało, więc czas oczekiwania na badania może być długi. Cofnięcie zezwolenia blokowałoby zaś kreatywne lawirowanie w stylu: tak, zrobię, zapisałem się, ale termin mam za dwa lata.

Negatywna opinia psychiatryczna lub odmowa poddania się badaniom powinna skutkować natychmiastową, dożywotnią utratą zezwolenia na jakąkolwiek broń.

Czas oczekiwania

Zakaz uczestniczenia dzieci w polowaniach.
Ponieważ myśliwi twierdzą, że swoimi działaniami kultywują kulturę, to należy ich odpowiednio docenić: listy członków kół łowieckich powinny być jawne i dostępne ciągle, bez ograniczeń.
Likwidacja Polskiego Związku Łowieckiego – przejęcie jego kompetencji i obowiązków przez jednostkę organizacyjną państwa, podlegającą demokratycznej kontroli. W razie blokady takich działań przez polityków wysoce zasadne byłoby referendum. Mam nadzieję, że znajdą się w tej sprawie chętne liderki lub liderzy, o odpowiedniej pozycji w społeczeństwie.

Zapraszam Państwa na podcast, z którego dowiecie się jeszcze więcej o psychologicznych problemach myśliwych – rozmowę z Panią Doktor Anną Mierzyńską, psychologiem klinicznym.

Nie tylko respiratory, czyli zgony “nasze” i “nie nasze”. Trzeba koniecznie rozliczyć sprawców, a to elita PiS-landu. Wersja audio

Dla tych, którzy wolą słuchać (niecałe 15 minut), niż czytać. Do wyboru – Spotify i YouTube:

Nie tylko respiratory, czyli zgony “nasze” i “nie nasze”. Trzeba koniecznie rozliczyć sprawców, a to elita PiS-landu.

Żeby nie było wątpliwości – chodzi nie o zabójców, ale o sprawców zgonów. Zabójcami były choroby, chłód i wyczerpanie. Sprawcami – ci, którzy nie zapobiegli tragediom, chociaż było to ich obowiązkiem.

Pora przyjrzeć się szczegółom. Przedtem jednak konieczne zastrzeżenie: to będzie wyłącznie medyczny, a w dodatku – mój osobisty punkt widzenia (chociaż bazujący na dostępnym powszechnie stanie wiedzy).

Zacznijmy od zgonów „naszych”, czyli od epidemii COVID-19

Respiratory – daleko więcej, niż zmarnowane pieniądze

To najbardziej rozpowszechniony w społecznej świadomości przewał Zjednoczonej Patologii, związany z COVID-19. Kłopot w tym, że owa świadomość dotyczy głównie strony finansowej, kupowania u znajomych, etc. Spójrzmy zatem trochę inaczej.

Zacznijmy od technologii.

Po pierwsze, te mające ratować życie respiratory prawie na pewno nie były nowe. Bo gdyby były, nadawałyby się do uruchomienia, posiadałyby stosowne certyfikaty, obsługę serwisową, gwarantowaną przez dystrybutora (w odniesieniu do sprzętu medycznego jest to pozostający poza dyskusją obowiązek). Gdyby nawet pochodziły z kraju, gdzie napięcie sieci elektrycznej jest inne, niż u nas, gniazdka mają inny kształt, a połączenia tlenowe – inny standard, to takie różnice byłyby przeszkodami do łatwego pokonania, jakkolwiek wymagającego, być może, poniesienia kosztów serwisowych. Tego typu adaptacji nie było, bo gdyby były, to Zjednoczona Patologia głośno by o nich oznajmiała.

Po drugie – respiratory kupione przez Ministerstwo Zdrowia nie były sprawne. Skąd to wiem? Bo inaczej nadawałyby się do ponownego uruchomienia, być może nawet z tzw. wtórną gwarancją producenta, po przejrzeniu ich przez serwis fabryczny. Nic takiego nie miało miejsca, bo wówczas Pinokio nie omieszkałby pochwalić się odniesionym w heroicznej walce sukcesem. Nieprawdaż?

Konkluzja dotycząca technologicznego aspektu zakupu respiratorów: to był złom. Wyrzucono pieniądze, których system ochrony zdrowia bardzo potrzebował, szczególnie wówczas.

Porozmawiajmy w takim razie o następstwach czysto medycznych. Osoby, które podjęły decyzję o zakupie respiratorowego złomu są winne każdej sytuacji, gdy personel medyczny musiał wybierać, której pacjentce lub pacjentowi umożliwić terapię respiratorem, a której nie, bo było ich w szpitalu zbyt mało. Lub większości takich sytuacji. To niewątpliwie powinien być temat postępowania prokuratorskiego. W dodatku, mowa o czasie gdy zakupy respiratorów dokonane przez Fundację WOŚP i Panią Kulczyk stworzyły szansę przeżycia niejednej ofierze COVID-19.

Edukacja – śmiertelne zaniechanie pana ministra.

Zjednoczona Patologia ma na koncie jedno przewinienie w sprawie COVID-19, którego następstwa były zapewne jeszcze bardziej koszmarne niż afery respiratorowej. Chodzi o edukację profesjonalnego personelu medycznego. To naprawdę wstrząsająca historia.

Żeby ją zrozumieć, trzeba uświadomić sobie, że na początku epidemii COVID-19 świat zgłupiał. Stanęliśmy wobec bezprecedensowego w naszych czasach wyzwania medyczno-logistycznego.

Nie wiedzieliśmy jak tą chorobę leczyć, jak diagnozować, jak ograniczać rozprzestrzenianie się zakażeń (szczepionki jeszcze wówczas nie było). Przede wszystkim jednak – nie wiedzieliśmy jak zidentyfikować najbardziej zagrożone osoby i moment w którym nie powinny już być leczone ambulatoryjnie, lecz zostać poddane intensywnemu, szpitalnemu leczeniu, pomimo na pozór nie najgorszego ich stanu. Innymi słowy – skierować je do szpitala, zanim pogorszenie osiągnie poziom, zza którego nie ma już powrotu. Eksperci Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) znakomicie wykonali potężną pracę analizując pojawiające się publikacje, a następnie tworząc zalecenia dotyczące sposobów postępowania wobec COVID-19. Musiały być proste, żeby można je było zastosować w mniej zamożnych krajach, dysponujących jedynie prostymi i tanimi technologiami medycznymi. W ocenie ciężkości choroby ograniczono się więc do analizy czterech parametrów: częstości akcji serca, ciśnienia tętniczego, częstości oddechów i poziomu saturacji krwi. Przy całej swojej prostocie, parametry określone przez WHO pozwalały skutecznie wykryć zagrożenie życia pacjentki lub pacjenta. Czyli – potrzebne były tylko oczy, uszy, palce, ciśnieniomierz i najprostszy pulsoksymetr, żeby móc kogoś uratować. No i bardzo prosta wiedza. WHO rozpowszechniała ją, przy pomocy różnych instytucji, nierzadko korzystających z usług wolontariuszy o wykształceniu medycznym. Wielką pracę wykonały agendy rządowe i lokalne uniwersytety w różnych krajach. W Polsce były to głównie Izby Lekarskie. Natomiast Ministerstwo Zdrowia nie zrobiło w tym kierunku nic. Powszechny poziom wiedzy na temat kluczowych parametrów zagrożenia w przebiegu COVID-19 był w Polsce bardzo niski, co doprowadziło do nieuchronnego w tej sytuacji koszmaru.

Efektem niewiedzy personelu lekarskiego i ratowniczego były zbyt późne hospitalizacje, gdy poziom saturacji nie dawał już szans na przeżycie. Rodziny zmarłych opowiadały niejednokrotnie, że przedtem odmawiano chorym skierowania do szpitala uzasadniając to jej/jego zbyt dobrym stanem.

Nie znam liczby zgonów, które nastąpiły w tego rodzaju okolicznościach, bo nikt ich zapewne nie zna. Potrzebny by był kosztowny audyt. Jednak można powiedzieć, że każda taka śmierć obciąża ówczesnego ministra zdrowia. Zaś wykazanie, że nieoptymalne postępowanie medyczne było w tego rodzaju przypadku efektem zaniechania obowiązku edukacyjnego przez Ministerstwo Zdrowia, w sytuacji powszechnego zagrożenia, może być (mam nadzieję) punktem wyjścia do postępowania prawnego.

Świadomie pominąłem tu mniej drastyczne tematy, związane z COVID-19, bo jest ich wiele. Na przykład, intencjonalne torpedowanie zaleceń antyepidemicznych przez byłego premiera i byłego ministra zdrowia dla celów kampanii prezydenckiej jeszcze-nie-byłego prezydenta (zapewne za jego wiedzą i wolą), przy całkowitej bierności byłego ministra sprawiedliwości. Jestem przekonany, że prędzej, czy później powinny stać się interesującym tematem dla prowadzących śledztwo.

Zgony nie nasze, czyli zwykła zbrodnia wojenna?

Zgony w COVID-19 były “nasze”. Większość z nas straciła w ten sposób kogoś ważnego – bardziej lub mniej – w naszym życiu. Przejdźmy teraz do zgonów “nie naszych”, które większości z nas nie dotykają osobiście, chociaż są dramatyczne wyjątki.

Te zgony również proszą się o sankcje prawne. Mowa o tym, co działo się (i być może, nadal dzieje) na naszej wschodniej granicy. Z medycznego punktu widzenia wygląda to niezwykle prosto.

Tak, bandzior Łukaszenka z bandziorem Putinem prowadzą przeciwko nam wojnę hybrydową. Jednym z jej narzędzi są uchodźcy.

Tak, mamy prawo by się bronić.

…ale z drugiej strony:

Jeżeli ktoś z nielegalnych uchodźców znajduje się w stanie zagrożenia życia – nieważne, czy z powodu wychłodzenia, odwodnienia, wycieńczenia, czy skutków urazu – to staje się odpowiednikiem rannego na polu walki żołnierza przeciwnika.

Rannym żołnierzom przeciwnika trzeba pomóc, jeżeli nie wiąże się to z zagrożeniem dla samych ratujących.

Utrudnianie działań własnych ratowników i represjonowanie ich (niekiedy drastyczne) przez polskie służby mundurowe można porównać ze strzelaniem do oznakowanych sanitariuszy na polu walki. Za takie czyny podczas nie tak dawnych wojen można było być ukaranym w najsurowszy możliwy sposób. Mam nadzieję, że ta praktyka nie zaniknie. Zwłaszcza w odniesieniu do byłego ministra spraw wewnętrznych, komendanta straży granicznej, ministra obrony i zwierzchnika sił zbrojnych. Należy mieć świadomość Zespołu Stresu Pourazowego (PTSD), którym została dotknięta przynajmniej część naszych ratowników-ochotników ze wschodniej granicy, w wyniku działań rodzimych funkcjonariuszy i ich zwierzchników. PTSD potrafi skrócić życie – są na to niezależne, dobrze udokumentowane dane. Wnioski są tu oczywiste.

Jak widać z powyższego przeglądu, chociażby ze względu na zgony “nasze” i “nie nasze”, Zjednoczona Patologia zrobi wszystko, żeby nie oddać utraconej legalnie władzy.

Zabójstwo jelenia Bartka – czas posprzątać ten układ, również ze względów medycznych.

Wstrząsająca jest mieszanina patologicznych zachowań myśliwych i patologii działania państwa – widoczne doskonale w przebiegu niedawnych wydarzeń w Szklarskiej Porębie. Życzę Panu Ministrowi Kierwińskiemu jak najlepiej, ale na tym, jak zareaguje, może dużo zyskać albo mnóstwo stracić. On i jego (czyli trochę moja) koalicja.

Przyjrzyjmy się kluczowym punktom wydarzeń.

W Szklarskiej Porębie żył sobie oswojony jeleń – prawie oficjalna maskotka miasta. Podchodził do zabudowań, był karmiony, głaskany, a więc ufny.

Pewnego wieczora myśliwy zastrzelił go ok. 20 metrów od zabudowań. Obwieścił, że poluje na dziki.

Stop – pierwsza przerwa na zastanowienie się.

Strzelanie do kogokolwiek i czegokolwiek koło zabudowań jest przestępstwem. Myśliwy strzelał nie tylko dlatego, że jak wielu spośród nich, miał sporadyczny i niezbyt intensywny kontakt z rozumem. Wiedział, że może strzelać tam gdzie chce i kiedy chce. Wynika to z sytuacji myśliwych, których związek stoi poza prawem, a w praktyce – ponad nim. Poczucie bezkarności może w osobowościach zaburzonych doprowadzić do zachowań, które dla innych mogą być katastrofalne. A myśliwi, to z definicji osobowości zaburzone, bo zabijają dla samej przyjemności zabijania.

Ale to nie koniec. Myśliwy nie odróżnił jelenia od dzika. Problemy mentalne czy okulistyczne? Jedno i drugie jest zatrważające, a zabójstwa ludzi i psów przez myśliwych, zawsze tłumaczone pomyleniem z dzikiem, każą zastanowić się, czy istnieje realnie działający medyczny system umożliwiający kontrolę, komu tak naprawdę wydaje się pozwolenie na broń, w dodatku przeznaczoną do bardzo kontrowersyjnych aktywności.

Powróćmy do wydarzeń owej nocy. Osoby mieszkające na miejscu dramatu dzwonią po policję. Zaś policja… nie chce przyjąć wezwania, mówiąc, że to nie ich sprawa.

Stop. Kolejna przerwa na przemyślenia. Jakakolwiek strzelanina na terenie zabudowanym powinna skłonić policję do interwencji. W takim razie, dlaczego nie skłoniła? Może dlatego, że myśliwi, to zazwyczaj osoby o mocnej pozycji w lokalnych społecznościach? Policjant nie chciał ryzykować? Czy nie przypomina to Państwu historii o mafii? Tak, czy inaczej, policjant powinien dyscyplinarnie stracić pracę i być może nie tylko on w tym mieście.

Wydarzenia toczą się dalej. Przybywają kolejni myśliwi. Ucinają martwemu jeleniowi łeb, jako trofeum. Trofeum czego? Ulicznej egzekucji? Tak, Prosze Państwa, być może nie tylko ja pomyślałem o psychotycznych degeneratach. Ale znowu – pomyślmy – jakie poczucie bezkarności daje takim kreaturom Polski Związek Łowiecki?

A co dalej? Milicja w Szklarskiej Porębie (będę upierał się, że na miano policjanta trzeba sobie zasłużyć) podobno do tej pory szuka tego myśliwego, który oddał strzał. Nie mogą znaleźć, biedactwa.

Myślę, że ujawniony w tym i innych, podobnych przypadkach, zakres i nasilenie patologicznych zachowań, powinny skłonić Ministra Spraw Wewnętrznych do narzucenia bezlitosnego systemu kontroli stanu zdrowia wszystkich myśliwych. Bo niektórzy, oprócz specyficznej osobowości wyraźnie cierpią na zaburzenia poznawcze, albo na poważne problemy ze wzrokiem, skutkujące tym, że strzelają do czegoś, czego dokładnie nie widzą. Niespełnienie kryteriów w jednym z często (np. co 6 miesięcy) powtarzanych badań powinno skutkować cofnięciem pozwolenia na broń, co jest istotą tego, że tak zażartuję, hobby. Myśliwych jest podobno 120 000, czyli 0,3% populacji Polski. Nie powinni zagrażać zdecydowanej większości, w której członkinie i członkowie wyraźnie nie mają skłonności do poprawiania samopoczucia zabijaniem czego popadnie. Nie widzę też powodu, żeby grupa patologii zorganizowanej, jaką jest Polski Związek Łowiecki była stawiana ponad prawem. Jeżeli nie można jej zdelegalizować, to przynajmniej dla minimalizacji zagrożeń zdrowia i życia przeważającej reszty społeczeństwa należy wprowadzić ścisłe medyczne kryteria weryfikacji jej członkiń i członków.

LUMPy wyznaniowe trzeba zamknąć natychmiast.

Pozostałość po Zjednoczonej Patologii, zwaną pieszczotliwie w środowisku: LUMP (od Lokalny Uniwersytet Medyczno-Przyrodniczy), trzeba posprzątać pilnie, bo chodzi o bezpieczeństwo milionów ludzi. Bezzwłocznie należy zamknąć zwłaszcza LUMPy wyznaniowe (najsławniejsze są w Toruniu i Lublinie) – z czterech powodów.

1. Ideologizacja studiów – absolwenci będą kierować się wartościami innymi niż dobro pacjenta, co jest pewną tradycją chrześcijaństwa. Jako przykład warto przypomnieć chociażby o sprzeciwie kościołów chrześcijańskich wobec znieczuleń podczas porodów. Nie po to przecież napisano w Piśmie o koszmarze porodu, będącym klątwą pochodzącą od sił najwyższych, żeby pozwalać na takie fanaberie. Czytałem o jednej kobiecie, która za domaganie się znieczulenia okołoporodowego została spalona stosie, ale być może takich przypadków było więcej. A o całkiem współczesnym składaniu życia kobiet na ołtarzu religii wiedzą wszyscy, którzy nie mają zespołu wyparcia, więc nie ma co tego tematu rozwijać.

2. Stanowisko ideologiczne pozostaje w sprzeczności z wiedzą prezentowaną aktualnie przez oficjalną medycynę, co musi mieć bezpośredni wpływ na postępowanie lekarskie. Najbardziej znanym przykladem jest tu szermowanie w dramatycznych sytuacjach podczas ciąży pojęciem dziecka poczętego, które w profesjonalnej medycynie nie istnieje. Warto przypomnieć również o sytuacjach dotyczących medycyny stanów terminalnych, mogących prowadzić do koszmaru uporczywej terapii. Chociażby o przypadku Polaka przebywającego w Plymouth, po zawale serca powikłanym długotrwałym nagłym zatrzymaniem krążenia, które przekreśliło jego szanse na przeżycie. Sąd brytyjski orzekł, że pacjent powinien zostać odłączony od aparatury podtrzymującej życie. Hierarchowie i politycy katoliccy podkreślali prawo do życia “od poczęcia do naturalnej śmierci”. Kłopot w tym, że byli łaskawi przeoczyć dwa proste fakty: nie ma niczego naturalnego w tym, że za człowieka oddycha maszyna i że fakt bycia Polakiem-katolikiem nie zapewnia nieśmiertelności. Absolwenci wyznaniowych LUMPów sprokurują zapewne więcej tego rodzaju sytuacji.

3. Funkcjonariusze kościelni i inni prominentni katoprawicowcy niejednokrotnie ignorowali zasady profesjonalnej medycyny albo wręcz sprzeciwiali się im. Najlepszym przykładem może być tu kwestia szczepień ochronnych, oraz ograniczeń związanych z profilaktyką chorób zakaźnych w ogóle. Takie podejście absolwentów wyznaniowych LUMPów może stworzyć zagrożenia dla pacjentów i zapewne stworzy.

4. Sposób rekrutacji jest rodzajem preselekcji kandydatów. Należy przyjąć, że uczelnie ideologiczne wychodzą z założenia, że każdy kto zapłacił im za studia medyczne, otrzyma dyplom lekarski. To napędzi im kolejnych kandydatów i kolejne przychody. Z drugiej strony – spycha na plan dalszy merytoryczny poziom wykształcenia medycznego absolwentów i prawie promuje chciwość jako podstawę osobowości kandydatów. Nie wydaje się nieprawdopodobny ich sposób myślenia: „wezmę świadectwo od proboszcza, zapłacę trochę kasy, ale potem kupię se dyplom i będę kosił dużo większą kasę”. Nie jestem pewien czy pacjenci będą zadowoleni z takich lekarzy.

Dlaczego pozwalam sobie stwierdzić, że wyznaniowe LUMPy należy zamknąć natychmiast? Bo alternatywą jest unieważnianie wydanych przez nie dyplomów lekarskich i/lub mozolna ich weryfikacja. Czasochłonne, kosztowne i dające mnóstwo propagandowego paliwa populistom.

Oczywiście, również powstające ostatnio inne dziwne szkoły medyczne, chociaż nieskażone ideologicznie, będą wymagały weryfikacji pod kątem elementarnej jakości edukacji. Ale to już zupełnie inna historia.

Dla tych, którzy wolą słuchać niż czytać – wpis w formie podcastu

Co zrobią z Twoim zdrowiem i życiem? PiS daje pewność. Przewodnik praktyczny dla Pań niezdecydowanych i niegłosujących.

Czcigodna Czytelniczko, jeżeli zajdziesz w ciążę i będzie ona powikłana, a powikłania będą zagrażały Twojemu życiu, to umrzesz, jeżeli przerwanie ciąży będzie niezbędne, żebyś mogła zostać uratowana. Prawdopodobieństwo Twojej śmierci w takim przypadku jest wysokie.

Skąd pewność, że tak będzie? Bo to już nie raz się zdarzyło. Wyguglaj sobie chociażby historię Pani Izabeli z Pszczyny. Na przykład. Łatwo znajdziesz inne, podobne zdarzenia tego rodzaju i zawsze tak samo zakończone.

Życie matki było zagrożone, ale nie przerwano ciąży. Wbrew elementarnym zasadom postępowania lekarskiego.

Dlaczego tak się stało?

Bo w Polsce PiS ideologiczne przesłanki pozamedyczne są ważniejsze od precyzyjnych wytycznych profesjonalnych określających, jak należy postępować w konkretnych sytuacjach.

Taki stan rzeczy możemy nazwać Medycyną Uznaniową, w odróżnieniu od Medycyny Opartej na Udokumentowanych Danych ( Evidence – Based Medicine), obowiązującej w większości krajów rozwiniętych. Medycyna Uznaniowa staje się podstawowym czynnikiem decydującym o losach chorych w Polsce. Jeżeli tego nie powstrzymamy, jej rola będzie rosła.

Uważasz, że problem nie dotyczy Ciebie? Tak, ale tylko jeżeli jesteś w wieku uniemożliwiającym zajście w ciążę. A jest on wyższy, niż zapewne Ci się wydaje. Natomiast jeżeli z absolutną pewnością nie zajdziesz w ciążę, to problem nie przestaje Cię dotyczyć. Są przecież w Twoim życiu ważne dla Ciebie kobiety. Przynajmniej, zazwyczaj są.

A może uważasz, Czcigodna Czytelniczko, że taka powikłana ciąża, groźna dla Ciebie, lub dla drogiej Ci kobiety, nie może się przytrafić? Tak, masz rację, że większość ciąż kończy się dobrze. Na szczęście. Tak samo, jak większość podróży samochodem, a nawet przypadków COVID-19 skończyło się dobrze. Jednak zdecydowanie nie wszystkie. Zaś w Polsce Medycyny Uznaniowej szansa kobiety na przetrwanie ciąży grożącej jej zdrowiu i życiu nie musi być wysoka.

Jedną z podstawowych zasad obowiązujących w Medycynie Uznaniowej jest ochrona, za wszelką cenę, tak zwanego dziecka poczętego. Dlaczego tak zwanego? Bo w klasycznej medycynie nie ma takiego pojęcia. Jest zarodek, płód i noworodek. O życie i zdrowie płodu walczy się w miarę dostępnych metod. Terapia wewnątrzmaciczna, to wspaniała szansa. Ale o ryzykowaniu życia matki w imię donoszenia ciąży mogą myśleć tylko zideologizowani dewianci.

Pewność kolejna. Jeżeli podczas ciąży okaże się, że płód ma tak poważną rozwojową, że utrzymanie go przy życiu po porodzie przekracza możliwości współczesnej medycyny, to ciąża nie zostanie przerwana, bez względu na szkody dla zdrowia psychicznego ciężarnej. To też się już wydarzyło.

Dwa udokumentowane mechanizmy przyczynowe takiej sytuacji wymagają omówienia.

Pierwszy, to słynne zdanie szeregowego satrapy, że będzie dążył to tego, żeby takie ciąże zakończyły się porodem, aby mógł odbyć się chrzest i katolicki pogrzeb. Wola satrapy jest w tym kraju obowiązującym prawem. Od Ciebie, Czcigodna Niezdecydowana (lub Niegłosująca) Czytelniczko zależy, czy nadal będzie.

Mechanizm drugi: opinie katolickiej prawniczej organizacji Ordo Iuris były traktowane jako obowiązujące przesłanki do podjęcia takiego, a nie innego postępowania lekarskiego. Przyznali to sami lekarze Ordo Iuris nie jest nawet autorytetem etycznym, a z pewnością nigdy nią nie była w kwestiach medycznych, z oczywistego braku kompetencji. Ordo Iuris nie uważa, na przykład, depresji za istotną chorobę. Tymczasem elementarna, udokumentowana wiedza medyczna mówi, że depresja może być czynnikiem ryzyka przedwczesnej śmierci. Depresja może być następstwem ciąży nie rokującej zdolności noworodka do przeżycia. Tymczasem według PiS to opinie Ordo Iuris powinny być w tego rodzaju sytuacjach obowiązujące.

Czy na pewno chciałabyś żeby Twoją fryzurą zajmował się stolarz, a meble zamawiać w zakładzie fryzjerskim? No właśnie. Taką paranoję, w znacznie ważniejszych sprawach chce Ci zafundować PiS. Naprawdę nie obchodzi Cię to?

Idźmy jednak dalej – jeżeli okaże się podczas ciąży, że płód będzie miał istotną wadę genetyczną, to dostaniesz dożywocie. Czym innym jest bowiem konieczność pełnej, nieustannej opieki nad kimś, kto jest absolutnie niesamodzielny i nigdy nie będzie? Państwo pod obecnymi rządami z pewnością Cię nie wesprze. To wiemy. Jeżeli Twój partner jest wyjątkowym facetem, to dożywocie otrzymacie obydwoje. Niestety, istniejące dane wskazują, że wielu partnerów odchodzi w takich sytuacjach pozostawiając kobietę samą sobie. Można na nich wyrzekać, ale to niczego nie zmieni. Tak, czy inaczej będziesz sama, albo będziecie we dwoje modlić się o to, by wasze dziecko umarło przed Wami, bo nie jest zdolne do w pełni samodzielnego życia.

Oczywiście, możesz wybrać taką właśnie niesłychanie trudną drogę przez życie. Kluczowe jest tu słowo “wybrać”. PiS wyboru Ci nie pozostawi.

Aha i jeszcze jeden szczegół, ale istotny. Lekarz, który odstąpi od postępowania wskazywanego przez oficjalne wytyczne towarzystw lekarskich zasłaniając się klauzulą sumienia, będzie nietykalny. Nawet jeżeli w wyniku tej decyzji pacjentka umrze lub zostanie inwalidką.

Wszystko, co opisałem powyżej, zdarzyło się przynajmniej raz. Można te wydarzenia bez problemu wyszukać w zasobach Internetu. Nie ma żadnych podstaw, by sądzić, że nie ma szansy, by się powtórzyły. Tak samo, jak wykluczyć, że opisane sytuacje mogą pewnego dnia dotyczyć Ciebie. Zastanów się więc dobrze, zanim powiesz sobie, że kompletnie Cię to nie obchodzi.

Milicyjnej bandyterki, zgonów ciężarnych i OIOMów jako przechowalni będzie więcej? Tak – jeżeli plan satrapy i jego gromadki się powiedzie.

Warto nie przeoczyć, że różnorodne obrzydliwe działania Zjednoczonej Patologii wobec pacjentek, pacjentów i personelu medycznego są częścią większej kampanii. Gra idzie o władzę (czyli – olbrzymią kasę). A dodatkowo – o jeszcze trochę kasy, na niższych szczeblach szeroko rozumianego aparatu. I nie jest to teoria spiskowa tylko analiza powszechnie dostępnych danych.

Wspomniana strategia składa się z trzech łatwych do rozszyfrowania kierunków działania. Opiera się na pomysłach użytych do deformy wymiaru sprawiedliwości.

Pierwszy, a przy tym kluczowy element strategii Zjednoczonej Patologii, który już jest w pełni realizowany – to podważanie zasad współczesnej medycyny, jako co najwyżej względnych, zawsze wówczas, gdy rządzącym będzie to na rękę.

Najłagodniejszym działaniem jest tutaj niewątpliwe przyzwolenie na wypowiadanie opinii medycznych przez osoby pozbawione kwalifikacji w tym zakresie i traktowanie ich jako wiążące. Nawet jeżeli te opinie (a niekiedy i związane z nimi czyny) mogą wpływać lub faktycznie wpływają na postępowanie wobec konkretnych pacjentów lub całych ich grup. Dobrym przykładem może tu być kompletny brak reakcji oficjalnej władzy na negowanie pandemii przez toruńskiego kapłana Wielkiej Mamony, albo – na proepidemiczne wrzaski neofaszystów.

Trochę cięższy kaliber, to absolutna obojętność wobec antyszczepionkowej akcji Janusza Zwanego Dzbanem i jego równie alternatywnie błyskotliwej koleżanki. Powinni stać się obiektem śledztwa, ale nic takiego się nie stało. W końcu – szkodzenie ludzkiemu zdrowiu jest istotne dla Zjednoczonej Patologii tylko do momentu porodu.

Jeszcze większy ciężar gatunkowy ma przyjęcie opinii kompletnie pozbawionej kompetencji medycznych organizacji (nazywa się chyba Ordo Amoris, ale nie zaprzątam sobie pamięci nieukami), jako oficjalnego uzasadnienia postępowania lekarskiego. Kontekstem było zakończenie nie rokującej ciąży, zaś opinia zawierała twierdzenie, że depresja nie stanowi realnego problemu medycznego, ani tym bardziej zagrożenia. Szczegóły możecie sobie Państwo wyszukać w Internecie. Oczywiście, nie chodzi o to, że Ordo Amoris nie może publikować opinii. Każdy może, tyle że w przypadku niefachowców takie opinie mają znaczenie wyłącznie towarzyskie. Przyjęcie takiej opinii przez lekarza, powinno natomiast zaprowadzić go przed oblicze prokuratora, a następnie – przed sąd.

Temat najgorętszy, to oczywiście ciąża i aborcja. Rozpowszechnianie nieprawdy przez proporodowców, demonstrujących fotografie z późnych poronień, co jest intencjonalnie fałszywym przekazem społecznym, nie jest w ogóle ścigane. A powinno.

No i najważniejsze – wypisywane i wykrzykiwane przez proporodowców hasło o tym, że aborcja zabija dzieci świadczy wyłącznie o nieuctwie i złej woli. Tak samo jak okrutne represje milicjantek i milicjantów (na zaszczytne określenie: policja trzeba sobie zasłużyć) wobec kobiet po samoistnym lub sprowokowanym poronieniu. Zgodnie z zasadami współczesnej medycyny o człowieku mówi się od jego porodu. Przedtem jest to płód. Oczywiście, o płód się dba, diagnozuje i nawet operuje, jeżeli trzeba i można. Trzeba się jednak pogodzić z tym, że nie każda ciąża kończy się dobrze i że istnieją możliwości, żeby to przewidzieć. Zaś słynna deklaracja satrapy, że chodzi o to, żeby poród był konieczny, bo umożliwi chrzest i katolicki pochówek, świadczy o tym z jak dalece zaburzoną osobowością mamy do czynienia.

Aborcja nie jest zabójstwem dziecka. Jest przerwaniem ciąży. To jest profesjonalna, medyczna interpretacja. Rozumiem, że dla fanatycznych nieuków może być ona nie do przyjęcia.

Drugi element strategii Zjednoczonej Patologii, to neutralizacja tych, którzy mogą jej przeszkodzić. Czyli przede wszystkim – Izb Lekarskich i wszelkich medycznych związków zawodowych. On również jest już w trakcie realizacji, chociaż skutki szczęśliwie są na razie marne. Pisali o tym fachowcy, pozwoliłem sobie niedawno wypowiedzieć się i ja (w tym miejscu, na przykład) – więc teraz krótko.

Niejaki Andrzejek, zarządzający przez pomyłkę systemem ochrony zdrowia, na każdym kroku deprecjonuje środowisko medyczne, szermując przede wszystkim argumentami, że jest to elitarna korporacja i wyjątkowo nieuczciwa grupa ludzi. Wielki S. J. Lec napisał, żeby nigdy nie dyskutować z głupcem – ludzie mogą nie dostrzec różnicy. Nie wiem, dlaczego ten aforyzm przypomniał mi się akurat teraz. Na pewno bez związku.

Znacznie poważniejsze jest powoływanie komisji do spraw nękania przez Izby Lekarskie lekarzy prezentujących opinie i metody działania skrajnie odmienne od zalecanych przez nowoczesną medycynę. Opartą na faktach, zebranych i zanalizowanych według precyzyjnie zdefiniowanych kryteriów. Dodatkowe wsparcie w walce z egzekwowaniem rzetelnej medycyny ma zapewnić ludowy trybun oczywistej sprawiedliwości i jego drużyna. Wszystko to ma uniemożliwić sprzeciw wobec decydowania o ludzkim zdrowiu i życiu według modelu “Bo tak!”, konsekwentnie wprowadzanego w dziedzinie prawa, bezpieczeństwa, etc.

Trzeci i ostatni element strategii opiera się na prostym, kaskadowym rozumowaniu: “lekarzy jest zbyt mało, a ludzie narzekają na długie kolejki” – “wykształćmy więcej lekarzy (przy okazji, jeżeli będzie ich dużo, obniżymy ich roszczeniowość), to ludzie będą zadowoleni” – “nie da się…” – “jak to! – stwórzmy nowe uczelnie medyczne! wszędzie, gdzie się da! – nawet przy kościołach, nie! zwłaszcza przy kościołach” – “ale to będą marni lekarze!” – “ale za to ideowi, a my i nasze rodziny nie będziemy się u nich leczyć bo mamy odpowiednie instytuty, no i parę znajomych osób zarobi na tej edukacji też nieźle, z kapłanem Wielkiej Mamony na czele!”

Może brzmi to żartobliwie, ale sprawa jest jednak poważna. Lekarzy – tak samo jak każdą inna populację zawodową – dotyczy rozkład poziomu kompetencji według krzywej Gaussa. Wynika z niej bezlitośnie, że większość jest przeciętna, niewielki odsetek, to geniusze, a bezmyślni ignoranci, to również niewielka podgrupa. W tym rozumowaniu jest jeden poważny haczyk. Wprowadzany właśnie przez oblecha od edukacji system szkoleń lekarzy może spowodować, że nowy szczyt krzywej, czyli nowa przeciętna, wypadnie tam, gdzie dziś jest poziom tych z istotnymi niedostatkami wiedzy medycznej. Trochę bardziej niebezpiecznie się zrobi, nieprawdaż?

Tytułowe koszmary pozostają bez konsekwencji, dopóki Zjednoczona Patologia dysponuje aparatem represji. Jeżeli przegra wybory, może być jej przykro. Trzeba więc wprowadzić takie zmiany, które będą wymagały długiego czasu i bardzo trudnych starań, by je odkręcić. Na przykład, wprowadzić do systemu odpowiednio wielu, odpowiednio ideowych lekarzy. A potem szybko ich awansować. Przecież to już drużyna satrapy ma opanowane. A późniejsze unieważnianie dyplomów lekarskich lub przymusowe uzupełnianie wiedzy przez absolwentów medycznych studiów modlitewnych może być wręcz niewykonalne.

Zamiast konkluzji – cytat. Jedno z pierwszych zdań wspaniałej powieści:

„Tak, człowiek jest śmiertelny, ale to jeszcze pół biedy. Najgorsze, że to, iż jest śmiertelny, okazuje się niespodziewanie (…)”

(M. Bułhakow: „Mistrz i Małgorzata”)

Pozwalam sobie uświadomić Państwu, że powoli staje się dla nas oczywistym, że żyjemy dłużej i sprawniej. Dla niektórych taki stan rzeczy jest naturalny i nieodwracalny. Otóż nie jest. Ideologizacja medycyny, jako przeciwieństwo tej opartej na możliwie twardych danych, musi skończyć się źle dla chorych i ich rodzin. Wiemy to z historii medycyny. Polska ma koszmarną szansę stać się liderem w liczbie bezsensownych śmierci i możliwego do uniknięcia inwalidztwa. Będzie to dotyczyć każdej i każdego z Państwa, niezależnie od poglądów. A wszystko – w imię utrzymania władzy przez chciwych nieudaczników.

Podobieństwo opisanych w tekście osób do prawdziwych postaci jest przypadkowe. Prawdopodobnie.

Zjednoczona Patologia zmierza do bycia medyczną wyrocznią. Kolejny etap puczu przeciwko zdrowiu i życiu, w imię władzy.

Jeżeli ten plan się powiedzie, to o prawidłowości postępowań medycznych decydować będzie Zero i jego psychotyczna, niedouczona gromadka.

W końcu stycznia wystartował zespół parlamentarny ds Izb lekarskich. Parlament ma do tego prawo, bo Izby Lekarskie po upadku PRL powołał i może podjąć decyzję o ich likwidacji.

Komisji Przewodniczy Anna Maria Siarkowska, która wprawdzie o medycynie pojęcie ma nienachalne, ale braki wiedzy wyrównuje ambicją.

Pomyślicie Państwo: nuda, nic nowego. To tylko pozory. Najciekawsze zaczyna się bowiem teraz.

Otóż, już na pierwszym posiedzeniu zespołu pojawił się (podaję za za politykazdrowotna.com) przedstawiciel ministerstwa specyficznie rozumianej sprawiedliwości, Rafał Kierzynka i oświadczył, że jego instytucja będzie zmierzać do włączenia prokuratorów w spory pomiędzy lekarzami, a sądami lekarskimi. “Jego zdaniem w sporach np. między lekarzem, a izbą lekarską ten pierwszy nie ma dostatecznej ochrony. Obecnie lekarz, m.in. za wypowiedzi publiczne, a nie narażenie pacjenta na utratę zdrowia jest zagrożony np. odebraniem prawa wykonywania zawodu.”

Poczuli się Państwo zdezorientowani? To dopiero początek. „ W związku z tym istnieje koncepcja taka, żeby do tych postępowań włączony został prokurator. Jak wiadomo prokurator to nie tylko organ ścigający przestępców, ale to także rzecznik praworządności i dlatego (…) jest w stanie przystępować do w zasadzie każdego postępowania, także do postępowania dyscyplinarnego przed organami samorządu lekarskiego„.

Jeszcze dalej poszedł w swych wypowiedziach wiceminister Marcin Warchoł (podaję za mp.pl), który: “(…) zapowiedział udzielenie „każdego możliwego wsparcia prawnego” lekarzom, którym sądy lekarskie zawieszają prawo wykonywania zawodu za prezentowanie poglądów sceptycznych wobec szczepień przeciwko COVID-19 oraz szerzej – wobec strategii walki z pandemią, przyjętej przez rząd.

Takie charakterystyczne dla Zjednoczonej Patologii ujęcie sprawy sugeruje, że ” oficjalna medycyna” jest w istocie przestępczym kartelem. Cóż, rozumiem, że oceniają innych według siebie.

Była jeszcze wisienka na torciku: “(…)będę też osobiście prosił o udział, zaangażowanie Prokuratora Generalnego w tej sprawie – mówił wiceminister Marcin Warchoł”. Naprawdę mamy uwierzyć, że to jest spontaniczna inicjatywa wiceministra, a nie pomysł jego zakochanego w sobie (z wzajemnością) i władzy (bez wzajemności) szefunia? “Przyjacielu, nie każ mi w to wierzyć, to obraża moją inteligencję” (Mario Puzo). W spontaniczność aparatczyków raczej nie można wierzyć, ale już w intencje liderów Zjednoczonej Patologii – trzeba, jak najbardziej. Wrócimy do nich na końcu.

Zweryfikujmy przede wszystkim podstawy tego całego bełkotu.

Czytaj dalej

Zbieramy śpiwory dla żołnierzy z Ukrainy.

Szczegóły do poprzedniej wiadomości na ten temat:

Śpiwory nowe, syntetyczne (nie puchowe!) do zimnych temperatur.

Budynek główny, poziom I, łącznik E 2/3, pokój 102, na przeciwko Kliniki Kardiologii i Chorób Wewnętrznych

w godz. 7-14.00, w innym czasie proszę o kontakt mailem: kpiotrowicz@wim.mil.pl