Piękne postscriptum dopisało życie do poprzedniego wpisu. Wszyscy wiemy, że liczba zachorowań i zgonów na Covid-19 jest zaniżona, bo znamy takie przypadki, kiedy odmawiano testów objawowym pacjentom z kontaktu (nadal jest to stosowane), albo kodowano choroby współistniejące jako wyjściową przyczynę śmierci. W rezultacie Polska staje się, ze statystycznego punktu widzenia, nieomal zieloną wyspą na morzu epidemii.
Mimo że w sklepach i na targowiskach bywają tłumy, mimo bardzo wielu spacerowiczów w parkach i podmiejskich lasach – zachorowań jest relatywnie mało, a liczba zgonów jest już w ogóle zaniedbywalnie niska. Nikt jednak nie był dotychczas w stanie udowodnić, że te piękne statystyki nie są następstwem bałaganu, lecz rozmyślnej dywersji. Sama odpowiedź na tradycyjne „cui bono?” nie wystarczała, bo była zbyt oczywista. Wiadomo było, że bono jest Satrapy, ale jeżeli nie ma dowodów, to równie dobrze możemy zacząć podejrzewać u siebie manię prześladowczą.
Z pomocą niespodziewanie przyszło życie. Władza, zapewne zaniepokojona bezpodstawnymi pomówieniami o manipulacje, opublikowała oficjalny dokument określający, jak w systemie kodów rozpoznań medycznych ICD-10 należy kodować tzw. wyjściowe przyczyny zgonów w czasach Covid. Konkretnie: opublikowały go 26 marca 2020 r. Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego. Kierownicy placówek: minister Łukasz Szumowski i dr Grzegorz Juszczyk. Warto wiedzieć i pamiętać.
Data dokumentu jest niedawna, ale obserwacja rzeczywistości nasuwa prosty wniosek, że założenia są stosowane w praktyce już od dłuższego czasu.
Dokument jest, jak wspomniałem, oficjalny. Można go znaleźć na stronie PZH. Dlaczego PZH? Bo NIZP od 1923 r. do niedawna funkcjonował jako Państwowy Zakład Higieny, ale dla naszych patriotów wyklętych był za mało narodowy z nazwy, mimo że wiązała się z nią tak piękna tradycja. Ale nazwy strony jakoś zapomnieli zmienić.
Dwa najistotniejsze fragmenty dokumentu – pt. „Wytyczne dotyczące określania przyczyn zgonów związanych z epidemią koronawirusa wywołującego Covid-19” – brzmią następująco:
Celem tego opracowania jest dostarczenie wskazówek dotyczących kodowania zgonów związanych z zakażeniem nowym koronawirusem wywołującym COVID-19, które uwzględniają:
– przyczynę zgonu (bezpośrednią, wtórną i wyjściową)
– choroby współistniejące
– potwierdzenie zakażenia SARS-CoV-2 (dodatni wynik testu) (…)W celu uzyskania możliwości kodowania zgonu z powodu COVID-19 został wprowadzony przez WHO kod U07.1 z priorytetem w sekwencji zdarzeń. Oznacza to, że kluczowe znaczenie podczas kodowania przyczyn zgonu przez lekarzy ma zachowanie chronologicznego opisu łańcucha przyczyn/chorób odpowiedzialnych za zgon chorego oraz prawidłowe jego przedstawienie, co w konsekwencji skutkuje właściwą lub precyzyjnie wskazaną wyjściową przyczyną zgonu. (…)
Dlatego COVID-19 oznaczony kodem U07.1 będzie stanowił wyjściową przyczynę zgonu.
Wygląda pięknie? Z pozoru tak, ale warto spojrzeć na drugi dokument dotyczący kodowania przyczyn zgonów (a także rozpoznań chorób, co w tym kontekście ma nieco mniejsze znaczenie), opublikowany przez WHO, na którą to organizację minister Szumowski i Główny Inspektor Sanitarny tak chętnie się powołują. Oto najistotniejszy w tym kontekście fragment:
The COVID-19 disease outbreak has been declared a public health emergency of international concern.
– An emergency ICD-10 code of ‘U07.1 COVID-19, virus identified’ is assigned to a disease diagnosis of COVID-19 confirmed by laboratory testing.
– An emergency ICD-10 code of ‘U07.2 COVID-19, virus not identified’ is assigned to a clinical or epidemiological diagnosis of COVID-19 where laboratory confirmation is inconclusive or not available.
– Both U07.1 and U07.2 may be used for mortality coding as cause of death.
Dla osób mniej obytych z medycznym angielskim – mój autoryzowany skrót skrótu:
- Kod U07.1 jest przypisany do rozpoznania Covid-19 potwierdzonego testami laboratoryjnymi
- Kod U07.2 jest przypisany do klinicznego lub epidemiologicznego rozpoznania Covid-19, gdy wynik potwierdzającego testu laboratoryjnego był nierozstrzygający lub nieosiągalny.
- Zarówno U07.1, jak i U07.2 mogą być użyte do kodowania choroby będącej przyczyną zgonu.
- Przepraszając za niedoskonałości translatorsko-redakcyjne, pozwalam sobie mieć do Państwa prośbę: zechciejcie na chwilę wytężyć wzrok i znaleźć dwa istotne szczegóły stanowiące o istotnej różnicy między tymi dokumentami.
******* [tu jest czas na wytężanie i znajdowanie] *******
Tym, którzy znaleźli rozwiązanie – gratuluję. Pozostali nie mają się czego wstydzić, bo tylko Jego Miłomściwość i może jeszcze Mateuszek-Mitoman wiedzą wszystko o wszystkim.
Wyniki porównania kryteriów WHO i MZ/PZH:
MZ/PZH uznaje za uzasadnione rozpoznanie Covid-19 jako wyjściowej przyczyny zgonu jedynie w przypadku dodatniego wyniku testu laboratoryjnego.
WHO za równie uzasadnione uważa postawienie takiego rozpoznania w przypadku charakterystycznego obrazu klinicznego i/lub epidemiologicznego – obowiązuje wówczas kod U07.2. Jako obraz kliniczny należy w tym przypadku rozumieć specyficzne przemawiające za takim rozpoznaniem, ale również charakterystyczne zmiany w tomografii komputerowej płuc. Cechy epidemiologiczne to po prostu udowodniony (lub wysoce prawdopodobny) kontakt z osobą zakażoną. Kod U 07.2 nie istnieje w kryteriach MZ/PZH.
Implikacje praktyczne:
Dyskretnie eliminując kod U07.2, czyli wszystkie przypadki niepotwierdzone badaniem laboratoryjnym, minister Szumowski i dr Juszczyk wycięli ze statystyki całą grupę chorych. Jak dużą? Nie wiem, ale spójrzcie Państwo sami na kryteria i intuicyjnie oszacujcie.
Każda osoba bez wykonanego testu i bez dodatniego wyniku tego testu:
- niezależnie od tego, jak charakterystyczne miałaby objawy,
- niezależnie od wyniku badania przy pomocy tomografii komputerowej (który według pojawiających się, zgodnych danych ma wyższą wartość diagnostyczną od testu laboratoryjnego)
- nieważne – z kontaktu czy bez (Polska jest uznana przez WHO za kraj transmisji poziomej, więc wszyscy jesteśmy kontaktem)
… będzie zaliczona do grupy, gdzie „choroby współistniejące” (jakiekolwiek by nie były) będą główną przyczyną wyjściową zachorowania lub zgonu. Do grupy tej zostają zaliczone osoby:
- u których test został wykonany zbyt wcześnie, a potwierdzającego nie wykonano
- którym odmówiono testu lub zwlekano z nim ponad trzy tygodnie (znam takie przypadki i Państwo zapewne też znacie)
- które miały charakterystyczny przebieg choroby, a nawet charakterystyczne zmiany wykazane w tomografii komputerowej płuc, ale nie miały testu laboratoryjnego – z jakichkolwiek powodów (warto wiedzieć: powtarzają się doniesienia, że sanepid odmawia testów u osób ze znacznie nasilonymi objawami)
- osoby na kwarantannie, u których nie wykonano testów podczas jej trwania mimo ewidentnego kontaktu z osobą zakażoną
- osoby, które zmarły na kwarantannie przed wykonaniem testów – mimo danych epidemiologicznych mocno przemawiających za zakażeniem Covid-19.
Podsumowanie
Pycha i Szmal zastosowało wobec pandemii swoistą odmianę Paragrafu 22:
- Po pierwsze, żeby rozpoznać Covid-19, konieczny jest dodatni wynik testu.
- Po drugie, nie testujemy, a w każdym razie staramy się nie testować.
Jak już napisałem – nie wiem, o ile zaniżona jest liczba przypadków Covid-19 w Polsce. Po pierwsze dlatego, że Ministerstwo Zdrowia, GIS i PZH stosują politykę ograniczeń testowania, o czym świadczy niepokojąco duża liczba doniesień o tego rodzaju przypadkach. Po drugie – bo z założenia fałszowane są dane epidemiologiczne, o czym właśnie w ubiegłym tygodniu oficjalnie doniesiono.
Intuicyjnie można szacować, że oficjalne liczby to 25-30 proc. rzeczywistych. Trzeba przyznać, że jeżeli przemnożymy te oficjalne przez cztery, to wciąż będzie niedużo, zwłaszcza w porównaniu z Włochami czy Hiszpanią. Jest to natomiast fatalny prognostyk na przyszłość, stanowi bowiem dowód braku koncepcji Pychy i Szmalu na rozumną reakcję wobec pandemii i zapowiedź, że jeżeli sprawy pójdą w złym kierunku, to możemy się spodziewać głównie (albo wyłącznie) pudrowania danych. Całą pozostałą energię Jego Miłomściwość spożytkuje dla utrzymania władzy.
30 marca 2020
